Urodziło się człowiecze,
już się zanim czary wlecze,
już się tka obłudy sukna,
już się stroi kłamstwa lutnia,
już się oczy mu się przestraja,
tu się szyje, tam się kraja,
tutaj bucha jakaś para
tych czynności jest bez miara,
aż do kresu, życia jego,
więc pilnujmy człowieczego.
© Paweł Księżak
Kiedy pójdziesz rynkiem powoli,
wśród kamienic i murów prastarych,
będziesz słońcem wśród ludzkich troli
i kolorem wśród ulic szarych.
Wtedy zamrą ludzie w milczeniu
i powstaną mężowie z soli,
każdy z nich w swoim wcieleniu,
będzie patrzał jak idziesz powoli.
A na końcu ja stanę w cieniu,
wśród kamienic i murów prastarych,
zanurzony w naszym istnieniu,
będę stał w butach zwykłych, szarych.
Już dzień wstaje,wstaje nowy,
już jest piękny kolorowy,
a ty w pracy jesteś już,
już do listów szczerbisz nóż,
już południe, już wybija,
a twa głowa pisma zbija,
już powoli jest szesnasta,
i już ludzie idą z miasta,
a ty jeszcze zbijasz pisma,
to twa praca, twoja misja,
dziewiętnasta już wybiła,
już się praca zakończyła,
na dwudziestą będziesz w domu,
lecz potrzebny będziesz komu...?
© Paweł Księżak
Miałem coś, za co oddałbym życie.
Włożyłem do sejfu, zamknąłem.
Wyciągnąłem po latach
i wrzuciłem do kosza.
© Paweł Księżak
25.04.1994